ทักทาย
การชวนคนลดเนื้อกินผัก กับการตอบความเห็นต่าง
ผมเป็นคนที่ลดเนื้อกินผักคนหนึ่งที่ไม่ค่อยได้ชวนใครมากินตามสักเท่าไหร่นะ อย่างมากก็แค่แนะนำ แค่บอกข้อดี โดยเฉพาะญาติพี่น้องมิตรสหายนี่ผมแทบไม่แตะเลย
เพราะถ้าเขายังไม่เห็นประโยชน์ เขาก็ไม่เข้ามาเอาหรอก พูดให้ตายยังไงเขาก็ไม่เอา ยัดเยียดไปก็มีแต่จะทะเลาะกัน เขาก็ยังอยากกินเนื้อของเขาอยู่อย่างนั้นแหละ
เหมือนกันกับคนที่เข้ามาเห็นต่างเกี่ยวกับบทความลดเนื้อกินผักของผมในบาง ครั้ง ผมก็ชี้แจงไปตามเหตุปัจจัยนะ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา เขาอยากกินอะไรก็กิน อยากทำอะไรก็ทำ จะประกาศตัวว่าจะกินเนื้อสัตว์ หรือจะมองว่ากินเนื้อสัตว์นั้นถูกต้อง ถูกธรรม ไม่บาป มันก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของผม ผมไม่บังอาจไปเปลี่ยนความเห็นของใครหรอก
จะทำให้ทุกคนมาลดเนื้อกินผักมันทำไม่ได้หรอก มันได้เฉพาะบางคนเท่านั้นแหละ คนที่เห็นว่าวิธีนี้ลดการเบียดเบียนได้ เป็นสิ่งดี มีประโยชน์ เขาก็มาเอา คนที่เขาไม่เห็นคุณค่า หรือยังอยากกินเนื้อ เขาก็จะไปตามทางของเขา
ทีนี้คนที่จะมาลดเนื้อกินผักนี่มันไม่เยอะนักหรอก มันลำบาก มันไม่สบาย มันยุ่งยากในการปรับตัว มันต้องอด ต้องฝืน ต้องศึกษา น้อยคนที่จะพยายามพัฒนาตนเองเพื่อลดการเบียดเบียน
ช่วงหลังผมก็เลยไม่รู้จะมานั่งตอบคนที่เห็นต่างทำไม ให้ผมไปตอบคนที่เห็นต่างทั้งหมดนี่เหนื่อยตายเหมือนกันนะ โลกนี้มีคนกินเนื้อสัตว์เยอะกว่าคนลดเนื้อกินผักอยู่แล้ว แล้วคนไม่ล้างกิเลสนี่นะ กามหนาอัตตาจัดกันสุดๆ
สรุปว่าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า เพราะส่วนมากเขาก็แค่มาแสดงความคิดเห็น มายั่ว มาข่ม มาอวด อะไรก็ว่าไป เขาก็สร้างวิบากบาปของเขาไป เราบอกได้ก็บอก แต่ถ้ามันหนักหนาจนไม่ไหวก็วางเฉยไปดีกว่า… จะเอาอะไร ก็กรรมตัวเองทำมาทั้งนั้น ในชาติที่ยังไม่ลดเนื้อกินผัก เมารสเนื้อสัตว์ก็คงจะไปทำอย่างนั้นมาไม่มากก็น้อยนั่นแหละ
โสดก็ดี มีคู่ก็ทนเอา
หลายๆบทความที่ชี้ทุกข์ในการมีคู่ ชี้นำให้โสดนี่เหมาะกับคนที่ยังโสดเป็นหลักเลยนะ ให้รักษาความโสดไว้ก่อน อย่าเพิ่งรีบสละโสด
อ่านบทความไปพิจารณากันไป ถึงจะคบหาดูใจกันอยู่ ก็ดูกันไปก่อน ดูกันไปนานๆ อย่าเพิ่งรีบผูกมัดกันด้วยร่างกายและสมมุติโลกต่างๆเลย ถึงเวลาอยากออกจริงๆมันจะออกยาก เพราะติดไปแล้ว ผูกพันไปแล้ว
เวลาผ่านไปนานๆ เดี๋ยวกิเลสก็เริ่มออกลีลาเอง พอทั้งคู่ไม่ได้อย่างใจตนก็ตอนนั้นแหละ ก็ดูกันไป พิจารณากันไป
……..
ทีนี้คนมีคู่มาอ่าน ก็ไม่ใช่ว่าต้องสละคู่เลยนะ มันไม่ง่ายนะ ถึงจะทำได้แต่มันก็มีวิบากบาปติดมาด้วยเหมือนกัน เรียกว่าไม่คุ้ม ยกเว้นเช่นว่าขอเขาไปบวชตลอดชีวิตแล้วเขาอนุญาตอย่างเต็มใจ แต่ต้องบวชตลอดชีวิตจริงๆนะ แล้วชีวิตเขาจะต้องอยู่ได้ปกติโดยไม่มีเราด้วย …เห็นไหมว่ามันยาก มันมีเงื่อนไขยิบย่อยเยอะมาก
คนมีคู่นี่เขามีหนี้กรรมที่ต้องชดใช้กัน เป็นคู่เวรคู่กรรม ก็ทนๆใช้กรรมกันไป วันหนึ่งเราทำดีมากพอ เขาก็ปล่อยเราหลุดจากความเป็นคู่เอง ถ้าร้ายๆก็เขาไปมีคนใหม่ ไม่ก็ตายไป ถ้าดีๆหน่อยก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน (เห็นไหมว่าสุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนกันอยู่ดี)
ส่วนใครที่ทนทุกข์อยู่ไม่ต้องไปโทษใครหรอก ทำมาเองทั้งนั้น กรรมตัวเองทั้งนั้น ไม่ใช่ชาติก่อนหรอก ก็ชาตินี้แหละ หลงไปแต่งงานกับเขาเอง ตอนเขามาผูกพันก็ไปหลงสุขหลงเสพกับเขาเอง มันก็ต้องใช้กรรมกันไป
ผ่านไปหนึ่งปี….
ผ่านไปหนึ่งปี….
มาถึงวันนี้ก็เป็นวันครบรอบปีที่ผมตัดสินใจมาสร้างเพจ เพื่อแบ่งปันประสบการณ์และเรื่องราวต่างๆที่ได้เรียนรู้มา ให้เพื่อนๆได้ร่วมศึกษาและเรียนรู้กัน
ผ่านไปหนึ่งปีไวกว่าที่คิด พอไปนับดูก็พบว่ามีบทความกว่า 250 บทความที่พิมพ์ไป ดูๆไปแล้วเยอะมาก เฉลี่ยแล้ว 3 วันจะเผยแพร่ออกมา 2 บทความ มีบทความทั้งสั้นทั้งยาวต่างกันไป แต่ส่วนใหญ่ก็จะยาวนะ ตอนแรกๆก็คิดนะว่าพิมพ์ยาวจะมีคนอ่านไหม? แต่จากที่ดูแล้วก็มีคนติดตามอ่านกันอยู่บ้าง แม้มันจะยาวก็ตาม
บทความในเพจนี้ เป็นการเล่าเรื่องราวผ่านประสบการณ์และสภาวะที่ได้เรียนรู้มา ซึ่งก็จะพยายามใช้ภาษาที่กระชับและเข้าใจง่าย ค่อยๆเรียนรู้การเรียบเรียงไปเรื่อยๆ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เรียกว่าพัฒนาทักษะงานเขียนได้ดีขึ้นมาก รู้สึกว่าสามารถถ่ายทอดเรื่องราวได้ชัดและตรงประเด็นกว่าเมื่อก่อน ซึ่งมันก็คงพัฒนาไปตามธรรม
เนื้อหาในเพจนี้ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นในเรื่องของความรัก คู่รัก รองลงมาก็จะเป็นเรื่องลดเนื้อกินผัก ,ความเห็นความเข้าใจเรื่องต่างๆในชีวิต , การปฏิบัติธรรม และเรื่องทั่วๆไปตามที่จะคิดออก
…..
ผมไม่ค่อยเจอกับปัญหาความคิดตันสักเท่าไรนัก แต่ละวันมีเรื่องใหม่ให้พิมพ์มากมาย งานที่ตั้งหัวข้อรอไว้ก็ยังหมกไว้อยู่มากมายเช่นกัน หลายเรื่องก็น่าพิมพ์ หลายเรื่องก็ต้องรอก่อน ลักษณะการเรียบเรียงบทความก็เป็นไปตามนิสัยของผม คือชอบยกตัวอย่าง ประยุกต์ แตกประเด็น คือหยิบประเด็นยิบย่อยมาพิมพ์บทความได้เรื่อยๆละนะ
ช่วงแรกๆที่สร้างเพจก็คิดไว้นะว่าจะพิมพ์เรื่องราวที่มันสบายๆ อ่านง่ายๆ ค่อยเป็นค่อยไป ให้ผู้ติดตามค่อยๆเรียนรู้ไปช้าๆ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วมันไม่เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด จริงจัง หนักแน่นกันเกือบทุกบทความ เช่นเรื่องความรักนี่ตัดจบที่เป็นทุกข์เกือบทุกบท ไม่ชี้ให้เห็นทุกข์ ก็ชี้ให้เป็นโสด มีอยู่อย่างสองอย่างนี่แหละ แทบไม่มีที่เหลือให้กิเลสได้หายใจเลย ไม่เหลือสุขไว้ให้ได้เสพเลย
ผมก็ยอมรับนะว่าคนตามอ่านบทความในเพจนี้นี่อึดจริงๆ ทั้งยาว ทั้งบีบคั้น อ่านไปเจอแต่เรื่องทุกข์ เรื่องสุขแทบไม่มี อ่านในจอใหญ่ๆก็ว่าลำบากแล้ว ถ้าไปอ่านในมือถือนี่เรียกว่าลำบากสุดๆ แต่บางคนเขาก็หาทางออกโดยการพิมพ์ออกไปอ่านนะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
เข้าปีที่สองนี้ผมก็จะพยายามขัดเกลาตัวเองให้มากขึ้นนะ ทั้งลดกิเลส ทั้งเพิ่มทักษะงานเขียน และอาจจะต้องเพิ่มทักษะด้านอื่นๆด้วยถ้ามันเป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น ก็ศึกษาเรียนรู้กันต่อไป…
– – – – – – – – – – – – – – –
6.8.2558
ช่วงนี้พิมพ์แต่เรื่องโสดๆ
ช่วงนี้พิมพ์แต่เรื่องโสดๆ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ผมก็ทำตามหลักปฏิบัติเพื่อการพ้นทุกข์ละนะ
คือ…
งดเว้นจากการมีคู่ ชักชวนผู้อื่นเพื่องดเว้นจากการมีคู่ด้วย กล่าวสรรเสริญคุณแห่งการโสดด้วย
ก็เป็นหลักปฏิบัติทั่วๆไปคล้ายๆกับศีล ๕ เช่น งดเว้นจากปาณาติบาตด้วย ชักชวนผู้อื่นเพื่องดเว้นจากปาณาติบาตด้วย กล่าวสรรเสริญคุณแห่งการงดเว้นปาณาติบาตด้วย
….ไม่ฆ่าไม่เบียดเบียนสัตว์ ชักชวนคนอื่นให้ไม่ฆ่าไม่เบียดเบียนสัตว์ และชมคนที่ไม่ฆ่าไม่เบียดเบียนสัตว์ ก็จะพ้นทุกข์ประมาณนึง
แต่ถ้าเป็นโสดก็จะพ้นทุกข์อีกประมาณนึง คือรวมๆกันแล้วก็มีเรื่องไม่ต้องทุกข์เพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง
ดีนะ
ที่นี้การจะตั้งใจอยู่เป็นโสดนี่ก็ว่ายากแล้ว ยังต้องชักชวนคนอื่นให้เป็นโสดนี่ยากขึ้นไปอีก แถมยังต้องพูดถึงข้อดีของความโสดอีกยากสุดๆ
นี่ถ้ายังมีความอยากในเรื่องคู่อยู่นี่มันชักชวนคนอื่นไม่ไหวนะ มันจะชวนเขาไปมีคู่ท่าเดียวเลย ยิ่งพูดข้อดีของความโสดนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ใจมันจะไม่เอาเลย มันจะไม่ยอมโสด หาไปเถอะข้อดีของความโสด หาไม่เจอหรอก กิเลสบังตาหมด
