สังคม สิ่งแวดล้อม
เส้นบางๆของที่ขีดกั้นความหลงผิด
วันนี้ไปร้านหนังสือ เห็นหนังสือศาสนาพุทธกับหนังสือประเภทดูดวง อภินิหาร อำนาจวิเศษ ของขลัง ฯลฯ วางอยู่ติดกัน และนึกได้ว่าพวกมันมักจะถูกวางไว้ติดกันเสมอ เรียกว่ากลืนไปด้วยกันเลยก็ว่าได้
ในความจริงแล้ว พุทธไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เรียกว่ารังเกียจเสียด้วยซ้ำ แต่ความจริงในปัจจุบันกลับถูกปะปนจนเป็นเนื้อเดียวกันไปเสียได้
เส้นที่แบ่งคนที่ถูกตรงกับคนที่หลงผิดอยู่ตรงไหน?
ขีดของคนที่รู้แจ้งกับคนที่หลงมัวเมาตัดกันตรงไหน?
โลกุตระกับโลกียะแบ่งกันด้วยฐานะอย่างไร?
สาระแท้กับสิ่งไร้สาระแบ่งแยกด้วยอะไร?
มาถึงยุคนี้ก็… ตัวใครตัวมันแล้วกัน…
…ศึกษาเพื่อเอาตัวรอดกันไป
ทานที่เป็นบุญ
เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เรียนรู้เรื่อง “บุญ” ด้วยเหตุหายนะในเนปาล เราสามารถเรียนรู้การทำทานที่เป็นบุญได้
ซึ่งการทำทานนี้ไม่ใช่เพียงการใช้ส่วนที่เหลือกินเหลือใช้ในการแจกจ่าย แต่จะใช้ส่วนที่ยังหลงกินหลงใช้เกินความจำเป็นในการแจกจ่ายออกไป
ทานที่มีผลเจริญคือทานที่สามารถลดกิเลสได้ อธิบายแบบอ้อมๆคือเราสละโอกาสในการเสพสุขลวงของเราเช่น ค่ากาแฟ ค่าขนม ค่าสิ่งบันเทิง หรือสิ่งไร้สาระของเราให้ผู้อื่นโดยตัดการเสพสิ่งเหล่านั้นออกไป และจะไม่โยกทรัพย์กองอื่นมาทดแทน
อธิบายกันตรงๆก็คือการยอมสละการได้เสพตลอดจนความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อเป็นประโยชน์ให้กับผู้อื่นนั่นเอง
และทานที่มีผลไปลดกิเลสได้นี้เอง คือทานที่เป็นสัมมาทิฏฐิ พาให้เป็นสุข พาให้เจริญ
ในส่วนของกุศลหรือความดีนั้นจะเกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่ว่าจิตใจของผู้ให้นั้นจะเป็นอย่างไร คือให้แล้วเกิดผลดีก็จะกลายเป็นกุศลกรรม
แผ่นดินไหวที่เนปาล
แผ่นดินไหวที่เนปาลเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้กลับมาทบทวนว่าชีวิตนั้น “ไม่แน่นอน”
ในขณะที่เรากำลังเสพสุขเพลิดเพลินไปกับเรื่องโลก ก็ยังมีอีกมุมหนึ่งของโลกที่กำลังทุกข์ทรมาน
คนที่สามารถใช้โอกาสนี้ฉุกคิด พิจารณาทบทวนบทบาทของตัวเองที่มีอยู่ในโลกนี้ได้คือผู้ที่ได้กำไร
ส่วนคนที่เห็นแล้วสงสารผู้อื่น รู้สึกเห็นใจ จะบริจาคแรงกาย แรงใจ แรงเงินช่วยผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยากก็เป็นเรื่องที่ดี ถ้ามีโอกาสช่วยก็ช่วย แต่ถ้าเหตุปัจจัยไม่เหมาะสม ไม่สามารถช่วยได้ ก็ให้ปล่อยวางเสีย
เพราะแท้จริงแล้วการเกิดและตายนั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนจะต้องเจอ สิ่งที่ควรจะใส่ใจคือในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราได้สร้างคุณค่าอะไรให้กับโลก เรายังสามารถพาตัวเองหลุดจากความมัวเมาได้หรือยัง เราพร้อมจะรับอนาคตที่ไม่แน่นอนเช่นนั้นได้หรือไม่…
เที่ยวมากขึ้น กิเลสมากขึ้น
ได้อ่านกระทู้เกี่ยวกับคนไทยที่ไปเที่ยวต่างประเทศแล้วโดนปล้น โดนโกง โดนเอาเปรียบแต่ไม่สามารถที่จะเรียกร้องหรือขอความช่วยเหลือจากใครได้ เขาจึงได้นำประสบการณ์มาแบ่งปันให้ผู้อื่นได้ร่วมเรียนรู้
อ่านเนื้อหาในกระทู้ได้ที่ลิงก์นี้ : http://pantip.com/topic/33483596
สมัยนี้คนเริ่มเที่ยวกันมากขึ้น มิจฉาชีพก็มากขึ้น สุดท้ายจะมีคนที่โดนปล้นก็ไม่แปลกอะไรนัก เหยื่อมาให้เชือดถึงที่แล้วจะไปเหลืออะไร
….พอกล่าวถึงเรื่องเที่ยวนี่ก็….
มันเริ่มจากคนมีกิเลส เอากิเลสของตัวเองมาเผยแพร่ “ที่นั่นสวยนะ, ที่นี่น่าไปนะ, มีไอ้นั่นไอ้นี่” เอารูปมายั่ว เอาคำบรรยายมาล่อ
ทีนี้คนที่ไม่มีภูมิคุ้มกันก็หลงชอบไปตามเขาสิ แล้วยังไงล่ะ? มันก็ต้องไปเที่ยวสนองกิเลสสิ เพราะเวลามันมีกิเลสมันจะทนอยู่เฉยๆไม่ได้ มันต้องไปเสพ ไม่เสพมันก็ทุกข์ เลยต้องเดินทาง
ขามันขยับด้วยแรงกิเลสพาให้เดินทางไปท่องเที่ยวเพื่อเสพสมอารมณ์หมาย
เขาก็หลงว่านั่นคือความสุขนะ ทั้งๆที่จริงแล้วการได้เที่ยวนี่มันการสนองกิเลส และความสุขที่ได้มันก็แค่ความสุขจากความทุกข์ที่จางไปเพราะได้เสพ
ทีนี้ก็แก้กิเลสกันไม่เป็นหรอก วิธีเดียวที่จะทำให้เกิดความสุขได้ คือสนองกิเลส ว่าแล้วก็เตรียมตัวไปเที่ยวสงกรานต์นี้…สินะ
– – – – – – – – – – – – – – –
8.4.2558
ดิณห์ ไอราวัณวัฒน์ (Dinh Airawanwat)
