เรื่องโสดหรือมีคู่ดีกว่า
เรื่องโสดหรือมีคู่ดีกว่า นี่ผมไม่เถียงเอาชนะใครนะ แล้วแต่จะเลือกเลย
พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า “ผู้ตั้งใจประพฤติตนเป็นคนโสด เขารู้กันว่าเป็นบัณฑิต, ส่วนคนโง่ฝักใฝ่ในเมถุน ย่อมเศร้าหมอง”
คำว่า “เมถุน” นี่ไม่ได้หมายความแค่เรื่องสมสู่นะ แต่มันคือเมถุนสังโยชย์ ๗ คือกิเลสที่ผูกคนไว้กับการมีคู่ มีตั้งแต่การยินดีเมื่อได้สัมผัส ได้หยอกล้อ ได้มองตา ได้ฟังเสียง ได้นึกถึง ได้เห็นหน้า ได้บำเรอสุขตนเองด้วยภพของคนดี
….ผมก็เข้าใจ มันหลุดกันไม่ได้ง่ายหรอก แถมคนส่วนใหญ่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากำลังหลงในอะไร เรื่องจะมาหลุดพ้นคงไม่ต้องพูดกัน ดังนั้นใครจะยินดีมีคู่ มันก็เป็นธรรมดาของเขา
รักแบบไม่ครอบครอง มีจริงไหม
เห็นหัวข้อนี้ในพันทิพ (http://pantip.com/topic/34235943) ก็มีคนให้ความเห็นกันมาหลากหลาย และดูคล้ายๆจะเป็นเรื่องในอุดมคติ
ผมให้ความเห็นส่วนตัวแบบนี้นะ คือมันไม่รู้จะเอาปัญญา(กิเลส) ที่ไหนไปครอบครอง ต่อให้มาพร้อมบ้านแถมรถ ยกที่นาและช้างมาว้วควายในนอนกินนอนใช้ชีวิตบนกองเงินกองทอง ก็ยังไม่เห็นว่าจะจำเป็นต้องไปครอบครองให้มันเกิดคุณประโยชน์อะไรขึ้นใน ชีวิต
ทำไมรักแล้วต้องไปครอบครอง ไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขากันล่ะ มันคนละเรื่องกันนะ…
เรื่องนี้มันเข้าใจกันยาก เดี๋ยวจะพาลหาว่ายึดดี เจ้าอุดมการณ์กันไป จึงจะยกตัวอย่างประกอบให้ได้อ่านกัน…
มีถ่านไฟกองหนึ่งที่กำลังลุกโชน ร้อนแรงแดงฉาน คนที่เขาเห็นโทษ เขาก็รู้ว่าถ้าเข้าไปใกล้ เข้าไปจับถ่านไฟนั้น มันจะทุกข์ร้อนยังไง ประโยชน์มันไม่มีเลย มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่เข้าไปจับถ่านไฟเหล่านั้น
ทีนี้ไม่รู้อะไรมันบังตา ซึ่งคงจะหนีไม่พ้นกิเลส ทำให้คนเขามองว่าถ่านไฟนี่แหละเป็นสุข การได้จับได้ครอบครองนี่แหละเป็นสุข จึงเข้าไปจับไปครอบครอง แล้วก็สุขขึ้นตามที่จิตปั้น พร้อมกับทุกข์จากการที่ต้องโดนไฟไหม้ แต่ทุกข์แล้วก็ยังไม่เห็นว่าเป็นโทษ ก็ยังกอดเก็บถ่านที่ไฟที่ลุกไหม้นั้นไว้กับตัว พร้อมด้วยคำคมเท่ๆประมาณว่าชีวิตมันต้องมีทั้งสุขและทุกข์บ้าง มันเป็นธรรมชาติของชีวิตบ้าง
สุดท้ายก็เลยต้องสุขๆทุกข์ๆ ไปแบบนั้น มองเห็นแค่เพียงว่ามันไม่ได้มีแต่ทุกข์ มันมีสุขด้วย แท้ที่จริงมันมีแต่ทุกข์ล้วนๆ สุขนี่มันไม่มีจริงเลย หลงอุปาทานไปเอง แล้วก็ปั้นสุขขึ้นมาเอง สรุปคือหลอกตัวเองนั่นแหละ
เป็นตัวอย่างทั่วๆไปของการเห็นกงจักรเป็นดอกบัว คือการมองไม่เห็นความจริงตามความเป็นจริงนั่นเอง
สงสัยก็สอบถามเพิ่มเติมกันมาได้ เรื่องนี้เข้าใจยากเหมือนกัน
จิตฟุ้งซ่านเพราะถูกกระตุ้น
ถาม : การที่เราได้ไปเจอเหตุการณ์ที่ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เคยสุขหรือทุกข์ใจ เช่นเรื่องของแฟนเก่า ภาพในวันเก่า จนจิตฟุ้งไปกับอารมณ์นั้น ควรทำอย่างไร?
1.1.ถ้ามันฟุ้งซ่านคุมไม่อยู่ก็เปลี่ยนเรื่องไปทำอย่างอื่น ใช้อุบายกำหนดจิต หลอกจิตให้สงบไปก่อน
1.2.ถ้าไม่ถึงกับฟุ้งซ่านมาก ก็ให้ตามดูอาการที่เกิดขึ้น ดูว่ามีความทุกข์หรือสุขขนาดไหน เพราะอะไร
1.3.ค้นลึกต่อไปที่เหตุของสิ่งที่ทำให้เราสุขหรือทุกข์นั้นว่าเราไป หลงติดหลงยึดอะไรจึงทำให้เกิดอารมณ์เหล่านั้น
1.4.เมื่อเห็นเหตุเหล่านั้นให้ให้พิจารณาธรรมะ ที่ตรงกับเหตุนั้นเพื่อไปทำลายอธรรมที่ทำให้จิตฟุ้งซ่าน
ถาม : ถ้าเราไม่ไปเจอเหตุการณ์เช่นนั้นเราก็ไม่ฟุ้ง เราควรหลีกเลี่ยงหรือไม่อย่างไร
2.1.ถ้าจิตไม่แกร่งพอจะทนไหว ก็ควรจะหลีกเลี่ยงก่อน ถึงจะต้องปะทะกันก็ควรจะรักษาระยะห่าง
2.2.ถ้าพอจะสู้ไหว อาการไม่ออกไปภายนอกก็ลองเข้าไปหาเหตุการณ์เหล่านั้น เพราะ “ผัสสะ” คือตัวที่จะชี้ให้เห็นว่า “เหตุแห่งทุกข์” อยู่ตรงไหน ไม่มีผัสสะ ก็ไม่มีทางได้ปฏฺิบัติธรรม เพราะมีผัสสะจึงมีการปฏิบัติธรรมนั่นเอง ดังนั้นการปฏิบัติธรรมจึงไม่ควรหนีจากผัสสะ แต่ถ้าไม่ไหวก็วนกลับไปทำอย่างข้อ 2.1
2.3. ถ้าปฏิบัติถูกตรง จนทำให้กิเลสจางคลายได้จริง จะสามารถรู้ได้เองเมื่อเกิดผัสสะ ความสุขทุกข์ที่เคยมีจะเบาลง (ซึ่งในที่นี้ไม่ได้หมายถึงให้วันเวลาเยียวยา แต่หมายถึงปฏิบัติกันทั้งๆที่เกิดอาการแรงๆกันอยู่เมื่อวาน แล้ววันนี้ทำได้ดีขึ้น)
2.4. ถ้าทำลายกิเลสได้จริง จะเหลือแต่อาการไม่ทุกข์ไม่สุข (ไม่ใช่เพราะเบื่อแบบชาวบ้าน แต่เป็นเพราะทำลายความหลงติดหลงยึดด้วยปัญญา)
ไม่เก่งอย่าซ่า (เผชิญหน้ากับกิเลส) : กรณีศึกษาความรักกับถ่านไฟเก่า
ไม่เก่งอย่าซ่า (เผชิญหน้ากับกิเลส) : กรณีศึกษาความรักกับถ่านไฟเก่า
ในกรณีที่เลิกกับคู่รักมาด้วยเหตุอะไรก็ตาม แต่จบด้วยความบาดหมาง ไม่ลงรอยกัน แม้เขาจะมาอ้อนวอนให้กลับไปเหมือนเดิม ตอนแรกก็มักจะมีอาการใจแข็งไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเก่า เกลียดความทุกข์ เกลียดความผิดหวัง ฯลฯ ซึ่งก็มักจะมีอาการปากแข็ง กายแข็ง ใจแข็ง อยู่พักหนึ่ง
พออดีตคู่รักกลับเข้ามาหา ทักทาย หยอดกันตามประสาหมาที่เคยหยอกไก่ ครั้งแรกๆอาจจะมีอาการรังเกียจ โกรธ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุย อยากจะหายตายจากกันไปเลย ไม่ต้องมาพบเจอกันฯลฯ
แต่พอเข้ามาบ่อยๆหนักเข้าๆ เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน เป็นปี น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับคนจิตอ่อน โดนออดอ้อนทุกวันก็หมดท่า ถ้าจิตใจอ่อนแอ ไม่เข้มแข็ง ไม่สามารถยืนด้วยตัวเองได้ ไม่สามารถพึ่งตนเองได้ ยังต้องหาที่พึ่งภายนอกอยู่ พอโดนยั่วกิเลสทุกวัน วันละนิดวันละหน่อย ค่อยๆหยอด ค่อยๆเติมเชื้อราคะ ไม่ให้ไก่ตื่น ไม่ให้รู้ตัว สุดท้ายก็มักจะพลาดท่าเสียที
ด้วยความที่ตัวเองก็กามหนาอัตตาจัด แต่ตอนแรกๆที่เลิกกันอัตตามันจะพุ่ง อัตตามันจะกำเริบ มันจะยึดดี มันจะไม่ยอมท่าเดียว สุดท้ายอัตตามันสู้กามไม่ไหว กามมันโตขึ้น มันโดนเติมเชื้อให้อยากกลับไปเสพของเก่าให้หวนนึกถึงสุขที่เคยเสพ
ทีนี้พอกามมันโตกว่าอัตตา “ก็จบเกม” กลับไปตายรังกับแฟนเก่า ดังที่เขาว่าวัวเคยค้าม้าเคยขี่ ยิ่งคนที่เคยมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งยิ่งมีเหตุให้กระตุ้นกิเลสมาก แตะนิด แตะหน่อยก็ของขึ้นกันแล้ว จากที่เคยปากแข็ง ไม่พูดด้วยก็กลับไปออดอ้อนออเซาะ จากที่เคยร่างกายแข็งไม่ให้แตะต้อง ไม่ตอบสนอง ก็เปลี่ยนเป็นตัวอ่อนยอมพลีกายถวาย จากที่เคยใจแข็ง ไม่อยากเจอ ไม่อยากคบหาสุดท้ายก็กลับไปยกใจให้เขาครอบครองเป็นเจ้าของเหมือนเดิม นั่นหมายถึงสุดท้ายก็กลับไปอยู่ในนรกขุมเดิมด้วยความสุข(ลวง)ที่มากขึ้น
…นี่เป็นกรณีศึกษาความผิดพลาด ที่สุดแสนจะคลาสสิค ของผู้ที่ไม่มีปัญญา ไม่รู้เท่าทันกิเลส ไม่มีกลยุทธ์ในการเอาตัวรอด จึงตกเป็นเหยื่อของกิเลสด้วยความเต็มใจ(ผู้ตั้งใจประพฤติตนเป็นคนโสด เขารู้กันว่าเป็นบัณฑิต, ส่วนคนโง่ฝักใฝ่ในเมถุน ย่อมเศร้าหมอง: พระพุทธเจ้า)
ซึ่งผู้ที่มีโอกาสกลับมาโสด ได้โอกาสพิจารณาบางสิ่งบางอย่าง แต่แล้วกลับไปเสียท่าให้กิเลสอีก เรียกว่าพลาดท่ายิ่งกว่าตอนที่เสียท่าไปคบกันตั้งแต่ตอนแรก และจะต้องได้รับวิบากบาปมากกว่าครั้งแรก นั่นหมายถึงการสร้างความทุกข์ให้กับตัวเองยิ่งๆขึ้นไป
เพราะมี [ ความหลง1(หลงคบเป็นคู่รัก) + ความหลง2(หลงกลับไปเป็นคู่รัก) = สร้างกรรมกิเลส = วิบากบาป=ทุกข์ ]
เหมือนกับคนที่เขาปล่อยออกจากคุกมาแล้ว แต่โดนกิเลสมอมเมาให้ทำชั่ว ไม่กลับตัว ไม่รู้ดีรู้ชั่ว ไม่เข็ด ไม่หลาบจำ สุดท้ายก็ต้องกลับไปอยู่ในคุกอีก จึงต้องวนเวียนเข้าออกคุก โดยไม่มีวันหนีคุกนี้พ้น เพราะมัวเมาในความสุขลวงของกิเลส จึงต้องอยู่กันอย่างมีความทุกข์ไปตลอดกาล
– – – – – – – – – – – – – – –
28.9.2558
