ทักทาย

วนมาจนครบรอบ 2 ปี…

พิมพ์บทความลงใน เพจ(ดิณห์ ไอราวัณวัฒน์)นี้ มาก็ครบ 2 ปีแล้ว ซึ่งสองปีมานี้ก็รู้สึกถึงความพัฒนาของตัวเองได้ชัดเจนขึ้น เพราะคนที่อ่านบทความในเพจนี้มากที่สุดก็คงจะเป็นผมเอง บทความหนึ่งก็ทวนกันไม่ต่ำกว่าสามรอบ แต่ละรอบก็ยาวๆ ทั้งนั้น ทั้งทวน ทั้งเกลา มีบ้างที่ลบแล้วพิมพ์ใหม่ แต่มันก็ทำให้บทความดีขึ้น

ทักษะเรื่องการพิมพ์และการเรียบเรียงมันก็พอเป็นพอไป พอจะมีคนมาอ่านมาติดตามกันอยู่บ้าง ประโยชน์จริงๆ ที่ได้คือได้ทบทวนธรรมเสียมากกว่า แถมได้แบ่งปันธรรมะด้วย ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งตนเองและผู้อื่น ก็คงจะทำต่อไป แต่อาจจะไม่ได้ลงบ่อยเหมือนปีแรกๆ

ผมทำเพจนี่ก็ไม่ค่อยเหมือนเพจอื่นสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยได้มาทักทายตอบโต้กับผู้แสดงความคิดเห็น จะเน้นอ่านเป็นหลัก คือพิมพ์ส่งมาผมก็อ่านทุกอันแหละ แต่จะเลือกตอบเฉพาะเรื่องที่เขาถาม ส่วนคนที่มาบอกว่าเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย หรือแสดงความคิดเห็นใดๆ ในเชิงบอกเล่าอันนั้นก็เป็นสิ่งดี ก็เป็นกรรมของผู้นั้นเอง ถ้าเข้ามาร่วมแบ่งปันสิ่งดี มันก็ดี แบ่งปันสิ่งไม่ดี มันก็ไม่ดี ดังนั้นใครเห็นว่าอะไรดีก็ทำต่อไป ดูเผินๆ เพจนี้อาจจะดูเหมือนหยิ่ง แต่จริงจริงไม่รู้จะตอบอะไร…

ส่วนคนที่มาขอแชร์ ขอแบ่งปันนี่ ให้ถือว่าเข้าใจกันโดยสามัญว่า ถ้าเอามาเผยแพร่ในเพจ ก็เป็นสาธารณะอยู่แล้ว จะเอาไปใช้อย่างไรก็แล้วแต่จะพิจารณา แต่ก็แนะนำว่าถ้าจะแบ่งปันก็แบ่งเพื่อให้กิเลสลด อย่างแบ่งให้กิเลสเพิ่ม แบบว่าแบ่งปันไปแล้ว โทสะโต อัตตาโต แบบนี้มันจะไม่ดีนัก

ในฐานะคนเขียนผมก็จะพยายามพัฒนาตัวเองต่อไป ให้มันมีปัญญามากขึ้น จะได้มีอะไรดีๆ มาแบ่งปันมากขึ้น