ทักทาย
ลงบทความซะดึก
“ไม่กินเนื้อสัตว์ ไม่เป็นบุญจริงหรือ?” เรียบเรียงประเด็นก็หลายวันอยู่ วันนี้ก็นั่งทวนอยู่อีกสักพัก
บทความนี้ยาวหน่อย ราวๆ 3 หน้า A4 แต่ยาวเพราะยกตัวอย่างเยอะ ค่อยๆ แจกรายละเอียดออกมา ซึ่งนี่ก็สั้นแล้วละนะ ถือว่ายั้งไว้เยอะ ช่วงหลังก็รวบๆไว้พอเข้าใจ
ประเด็นเรื่อง “บุญ” นั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก เพราะเป็นเรื่องนามธรรม แถมพ่วงกับทิฏฐิอีก จึงลองเรียบเรียงออกมาตามความเห็นความเข้าใจที่ได้ศึกษาและปฏิบัติจนเห็นผล ซึ่งอยู่ภายในบทความนี้
ลองพิจารณากันดูก่อน ถ้าเห็นไม่ตรงกันก็ศึกษาไว้ ก็ถือซะว่าเป็นความเห็นหนึ่งในโลก ถ้าเป็นว่าเป็นประโยชน์ก็ลองศึกษาเพิ่มเติมกันดูได้
พรุ่งนี้จะพิมพ์ บทความสุดท้ายของชุด เทศกาลเจ
พรุ่งนี้จะพิมพ์ บทความสุดท้ายของชุด เทศกาลเจปีนี้ จบกันด้วยบทความ “ไม่กินเนื้อสัตว์ ไม่เป็นบุญจริงหรือไม่?”
ปีนี้ผมไล่เรียบเรียงและพิมพ์บทความ ที่จะใช้แก้ความเห็นต่างๆในทิศทางที่เป็นลบเกี่ยวกับการไม่กินเนื้อสัตว์ โดยมีหลักฐานอ้างอิงจากพระไตรปิฎกมาสังเคราะห์ร่วมด้วย
ผมคิดว่าน่าจะตอบได้ครบทุกมุม ทุกข้อกล่าวหาที่เห็นกันทั่วไปในสังคมนะ ที่พิมพ์มาก็ไม่ใช่จะมุ่งหวังเอาชนะอะไร เพียงแค่ชี้แจงในความเห็นเท่านั้น ซึ่งสิ่งที่ผมเห็นนั้นก็มีทั้งหลักฐานทั้งเอกสารและสภาวะที่ตนเองปฏิบัติได้ ไม่ใช่สิ่งที่คิดหรือเดาเอาเอง
ใครคิดเห็นอย่างไรก็ลองตามอ่านกันดูก่อน ลองศึกษากันดูก่อน อ่านจบแล้วจะเห็นแย้งในประเด็นไหนก็สามารถทำได้ ไม่ผิดอะไรถ้าเป็นไปเพื่อการศึกษาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ความสงสัยแล้วพยายามหาคำตอบเป็นสิ่งที่ดี แต่ความปักมั่นเป็นสิ่งที่ไม่ดี ยิ่งไปปักไปยึดในสิ่งที่เป็นอกุศลยิ่งไม่ดีใหญ่เลย
ผมเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดี เวลาเหมาะสมเลยพิมพ์บทความชุดนี้ขึ้นมา เดี๋ยวเสร็จบทความสุดท้ายจะรวมให้อีกที กับชุดบทความ “ความเห็นที่แตกต่างของการไม่กินเนื้อสัตว์กับการความเจริญของจิตใจ”
บทความยาว สกัดดาวรุ่ง
มีหลายคนทักบ่อยนะว่าบทความผมยาว ถ้าสรุปให้สั้นจะดี ผมก็ฟังไว้นะ
แต่ก็ไม่ได้ยึดความสั้นหรือความยาวเป็นสาระหรอก มันอยู่ที่เนื้อหาต่างหากว่ามันควรขยายหรือควรพิมพ์เป็นบทสรุป
เรื่องบางเรื่องไม่ชัดเจน มันก็ต้องขยายกันให้ละเอียด ส่วนเรื่องไหนพิมพ์บ่อยแล้วมันก็พอจะสรุปให้สั้นลงได้
ทีนี้มันเลยเป็นการคัดคนเพียรไปในตัว คนที่ไม่เอาจริงเอาจัง ไม่อยากศึกษานี่เขาไม่อ่านเนื้อหากันหรอก โดยเฉพาะคนที่มาเห็นแย้งเห็นต่างนี่เขาแค่ดูความยาวของบทความเขาก็โบกมือลาแล้ว อย่างดีก็มาแสดงความคิดเห็นตามที่หัวข้อโปรยไว้เท่านั้น
ซึ่งมันก็ดีเหมือนกัน ก็กันคนที่ไม่อดทนออกไปก่อน ส่วนใครที่อยากศึกษาก็จะทนอยู่ได้ ทีเอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระกันได้ทั้งวันยังทำกันได้ อ่านบทความนึงแค่อย่างมากครึ่งชั่วโมงก็คงไม่น่ามีปัญหาหรอกนะ (แต่บางบทความนานกว่านั้นก็ขออภัย)
แต่จะเห็นว่าการอ่านบทความของผมว่าไร้สาระก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ ก็ตามความเห็นของคนนั้นไป
ส่วนคนที่เห็นประโยชน์ แต่ก็ยังไม่เก่งในการอ่านอะไรยาวๆ ผมก็เห็นใจนะ ก็พยายามกันไปหน่อยแล้วกัน ผมจะพยายามสรุปให้เป็นระยะๆ จะได้ไม่ลำบากกันมาก เพราะถ้าผมพิมพ์ยาวไปหมดทุกบทความมันก็ลำบากคนอ่านเหมือนกัน
มาตราฐานตอนนี้ 2 หน้า A4 ,สั้น = ไม่เกิน 1 หน้า, ยาว = 3 หน้าขึ้นไป
บทความผมนี่มันไม่ค่อยเอาใจกิเลสเท่าไหร่นะ…
อย่างเรื่องคู่นี่ปิดช่องเลย หาข้อดีในการมีคู่ไม่ได้สักนิดหนึ่ง ไม่เว้นช่องให้กิเลสเลย
นี่ถ้าพิมพ์กันแบบ เนื้อคู่ต้องแบบนั้น รักแท้ต้องมีลักษณะแบบนี้ คู่กันได้แบบนั้นแบบนี้นี่ …สงสัยเพจนี้คงจะดังแบบชาวบ้านเขานะ 555
แต่ใจผมไม่เอาด้วยหรอกนะ ไปบอกคนเอื้อให้กิเลสเขามีช่องให้เสพนี่มันมีวิบากมาก ถ้าเขาหาช่องเองได้มันก็เรื่องของเขา กิเลสใครก็รับผิดชอบกันเอง แค่เราไม่ชี้โพรง(นรก) ให้กระรอกก็พอ
จริงๆผมก็แปลกใจอยู่นะ ที่ยังมีคนติดตาม ข้อความแต่ละบทที่พิมพ์ไปนี่ก็หนักๆทั้งนั้น แม้จะเป็นบทสั้นๆไม่กี่บรรทัดก็หนักในเนื้อหา เรียกว่าคนกิเลสหนาอ่านแล้วหนักใจ ตามไม่ไหวขอไปดีกว่า~
ซึ่งมันก็ดีกับตัวผมเหมือนกัน เอาคนฐานศีลสูง เอาคนมีบุญบารมีมากๆมาก่อนดีกว่า ไปเอื้อให้คนกิเลสหนามาก เดี๋ยวจะปวดหัวทีหลัง
ซึ่งอ่านจากความคิดเห็นก็มีทั้งผู้ที่มีประสบการณ์เจ็บแล้วจำ และผู้ที่ยังไม่เจ็บแต่ก็เรียนรู้ทุกข์ ไม่ว่าจะมีคู่ โสด หรืออกหักมา ถ้าสามารถเห็นทุกข์ เข้ามาศึกษาเหตุแห่งทุกข์ สู่การดับทุกข์ด้วยวิธีปฏิบัติที่มีเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาลก็สามารถพ้นทุกข์กันได้
คนโสดเข้าใจความจริงก็สบายหน่อย คนคู่เข้าใจความจริงก็สบายเหมือนกัน แต่จะลำบากกว่าตรงต้องแบกคู่ไปด้วย แต่นั่นก็คงไม่สำคัญเท่าใครสามารถทำลายความหลงติดหลงยึดได้มากกว่ากัน
ผมมีประสบการณ์อยู่ชุดหนึ่งที่คิดว่ามีคุณค่าพอที่จะแบ่งปันโดยไม่อายใคร ใครสนใจก็ลองตามอ่านแล้วพิจารณาประโยชน์ตาม ลองทำความเห็นของตัวเองให้แนบเนียนสอดคล้องไปกับประสบการณ์ของผมดู และจะเห็นว่า สิ่งที่ทำให้มันเห็นตรงกันไม่ได้นั่นแหละ “กิเลส“
