ชีวิต

คุณค่าของแสงเทียน

แต่ก่อนนี้ ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าการถวายเทียนพรรษามีความหมายอย่างไรในยุคที่มีความพร้อมด้านสาธารณูปโภคขนาดนี้ แต่เมื่อผมได้ลองใช้ชีวิตแบบไม่มีไฟฟ้าดู ผมกลับรู้สึกว่าความสว่างของเทียนหนึ่งเล่มนั้นมีคุณค่ามาก

แสงจากเทียนหนึ่งเล่มทำให้ผมสามารถใช้เวลา สรุปงาน คิดงาน เขียนแบบ รวมทั้งวางแผนงานในแต่ละวัน ขณะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านสวนที่ปราศจากไฟฟ้า

เมื่อเรามีไฟฟ้าใช้ เราก็จะไม่เห็นคุณค่าของเทียน มันก็ดูจะเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนกับที่เราใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย เคยชินกับความสะดวกสบาย ทำให้เรามองไม่เห็นคุณค่าของบางสิ่งบางอย่างหลงลืมบางอย่างไป มองการมีเป็นเรื่องปกติ ยึดมั่นถือมั่นว่าต้องมีจึงจะดี

การที่เราเรียนรู้ที่จะเผชิญความขาดบ้าง ความพร่องบ้าง ทำให้เราได้เรียนรู้ที่จะปรับตัวเมื่อเหตุการณ์นั้นๆเกิดขึ้นจริง และทำให้เห็นว่าแท้จริงแล้ว สิ่งใดที่สำคัญกับชีวิตเรา

วันหนึ่งก็คงจะมีไฟฟ้าเข้าไปยังบ้านสวนของผม แต่ก่อนจะถึงวันนั้น ผมก็อยากจะซึมซับและเรียนรู้วิถีชีวิตที่ปราศจากไฟฟ้ากันให้เต็มที่ เท่าที่จะทำได้

…ก่อนจะถึงวันที่มีมากกว่านี้ ก็อยากจะเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับสิ่งที่มีให้ได้ก่อน

– – – – – – – – – – – – – – –
25.8.2557

ดิณห์ ไอราวัณวัฒน์

เมื่อวันก่อนไปงานรวมญาติ มาแถวสวนสนประดิพัทธ์ จังหวัดประจวบฯ หาดที่นั่นก็ยาว ยาวไปถึงเขาตะเกียบ มองไปก็เห็นอยู่ไกลๆ ไม่รู้ระยะทางเท่าไหร่ไม่ได้วัด มองด้วยตาก็เดาๆมั่วๆไป 3-4 กิโลเมตรละมั้ง…

การได้เดินริมทะเลก็เป็นอะไรที่แปลกดี สำหรับคนไกลๆทะเล ซึ่งผมเลือกที่จะเดินไปในตอนเช้า เริ่มตื่นตั้งแต่ตี 5 ครึ่ง พกกล้องไปด้วยเผื่อว่าพระอาทิตย์ยามเช้าจะสวย สวมเสื้อสบายๆ รองเท้าแตะ เดินไปตามชายหาดที่ทอดยาว สำหรับที่หมายในครั้งนี้คือเขาตะเกียบที่ห่างออกไปไกลเท่าที่มองเห็น ส่วนเป้าหมายคือการดูความรู้สึกตัวเองในขณะที่เดินไปตามระยะทางที่มี

การมีที่หมาย หรือจุดหมาย ไม่ได้หมายความว่าเราต้องมุ่งไปที่นั่นเสมอไป ถ้าเทียบกับการบริหาร จุดหมายที่ตั้งไว้เขาก็ใช้คำว่า Goal  ส่วนจะถึงไม่ถึงไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะถ้าเรามีกระบวนการ การจัดการที่ดีแล้วจุดหมายมันจะไกลยังไงก็ถึงอยู่ดี ดังนั้นผมจึงตั้ง Goal ไว้แบบหลวมๆ ให้มันมี แต่ไม่ต้องไปยึดมัน เราจะเดินถึงก็ดี ไม่ถึงก็ไม่เป็นไร เพราะสิ่งสำคัญ คือเราได้เดินแล้ว

เป้าหมายที่วางไว้คือเดินเก็บเกี่ยวความรู้สึกทุกก้าว ที่ก้าวเดินไปบนพื้นทราย ทบทวนเรื่องราวต่างๆในชีวิตที่ผ่านมาและเรียนรู้ธรรมชาติยามเช้าของทะเลที่นี่ไปพร้อมๆกัน ซึ่งไม่ว่าจุดหมายจะใกล้ไกลแค่ไหน มันจะสำเร็จได้ก็เพราะเราเริ่มทำ ดังนั้นสิ่งที่ยากที่สุดคือการตื่น และเริ่มออกเดินทาง…

…ชีวิตของผม นอนมามากพอแล้ว ชีวิตที่เหลือจะอยู่กับการตื่น และการเดินทาง ไปสู่จุดหมายที่ห่างไกล จุดหมายที่เดินทางมานานไม่รู้เท่าไหร่ และไม่รู้ว่าเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่เพียงตอนนี้เห็นจุดหมายอยู่ข้างหน้า และหน้าที่ของผมก็มีเพียงแค่เดินไปให้ถึงที่นั่นเท่านั้น